9 december 2014
December column: Kleine filosoof
Dat taal essentieel is voor ons denken, hoef ik u vast niet uit te leggen. Taal is voor mij heel belangrijk. Niet kunnen zien, betekent ook veel signalen missen. Luisteren, praten, ruiken en voelen zijn belangrijker geworden. Taal is prachtig en krachtig tegelijk.
Taal kan ook heel gevaarlijk zijn. De smijt-alles-wat-je-dwars-zit-maar-op-het-internet-cultuur is aan mij niet besteed. Aan horen,zien en zwijgen wordt tegenwoordig niet meer zoveel gedaan, heb ik weleens de indruk. In deze tijd van transparantie is dit wellicht een ouderwets gedachtegoed. Tja, dan ben ik regelmatig maar ouderwets
Ik dwaal af. Hoort vast bij de tijd van het jaar. Hoe essentieel denken is voor onze taal wil ik u tonen aan de hand van een gesprekje dat ik had met Max, mijn kleinzoon van 8 jaar. “Oma, weet jij eigenlijk hoe het er in mijn hoofd uitziet?” Op mijn ontkenning en de uitnodiging om het eens te vertellen, ging hij uitvoerig in.
“Kijk het zit zo; middenin zitten mijn hersens. Dan heb je aan beide zijkanten een ladekastje. Die kastjes zitten propvol papieren. Als iemand mij iets vraagt, ga ik met mijn hersens op zoek naar het goede laatje. Dan maak ik het open en soms springen er heel veel papieren uit.
Dan zoek ik heel snel het papiertje met het goede antwoord erop. Daarna stop ik snel alle andere papieren weer terug en heb ik het juiste antwoord te pakken”. Dit prachtige cadeau kreeg ik zo maar, vlak voor school, aan het ontbijt. Het is ook zo mooi om de ontwikkeling in taal en denken mee te maken.
Op zijn vierde was Max ook al druk met de ordening van al zijn gedachten bezig. Hij vertelde dat zijn hoofd vol met denkjes zat. Soms zelfs veel te veel denkjes. Dan pakte hij, denkbeeldig, al die denkjes bij elkaar. Hij stopte ze in een kastje met de deur op slot. Met uitzondering van het ene denkje dat hij nodig had. Apentrots ben ik op Max en gelukkig dat hij dit met mij wil delen.
Rest mij nog u het allerbeste voor 2015 te wensen en ook voor alle jaren hierna. Dit is mijn laatste column. Vanaf januari ben ik niet meer als vrijwilliger verbonden aan Cliëntenbelang Amsterdam. Hoogste tijd om de pen eens aan iemand anders door te geven. Dank trouwe lezers: het gaat u allen goed!
Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam