Lees voor
Clientenbelang op Instagram Clientenbelang op Facebook Clientenbelang op Twitter LinkedIn YouTube

27 juli 2014

Juli column: over twee hondjes en een scharrelkip.

Twee hondjes? ‘Ze heeft er toch maar één?’, zullen mensen die mij kennen denken. Dat is trouwens geen hondje, maar een uit de kluiten gewassen hond. Een kruising van een golden retriever en een labrador. Hij heet Oliver en is inmiddels acht jaar. Met Oliver op pad gaan is gezellig en handig, maar soms even niet!

Met Oliver als geleidehond in een taxi is niet altijd even simpel. Ik heb nog nooit zo'n grote hond gehad die zich bovendien helemaal niet soepel op kan rollen. Het lijkt trouwens wel of de taxi's steeds kleiner worden. Soms wordt hij geacht ergens te gaan zitten, waar het echt niet kan. Hij blijft dan op straat zitten en duwt met zijn kop tegen mijn bovenbeen alsof hij wil zeggen: "Je ziet toch zeker wel dat ik hier helemaal niet in pas, dus doe er iets aan a.u.b.!”

De geleidehondenschool, het KNGF voert op dit moment acties om te voorkomen dat de ritten problematisch zijn voor de hond en zijn begeleider. Bij één op de 5 ritten doen zich moeilijkheden voor. Ook op campings komt het steeds vaker voor dat er geen honden toegestaan worden. Waar het vroeger gewoon was dat er een uitzondering gemaakt werd als het een hulphond betrof, wordt die uitzondering nu regelmatig niet meer gemaakt.

Erg lastig en ondanks dat ik niet op mijn mondje gevallen, ben heb ik niet altijd de energie om er voor te vechten. Vorige week ben ik twee dagen bij mijn zoon en kleinkinderen geweest die heerlijk aan het surfen waren op het IJsselmeer. Op de camping gold een hondenverbod en ik had geen zin om assertief te zijn. Dus op zoek naar een
oplossing. Nou die was er en het werd werkelijk een onvergetelijke ervaring!

‘De twee hondjes’ was de naam van de bed and breakfast. Alleen de naam al was een reden om meteen te boeken zonder naar reviews of wat dan ook te kijken. Ik dacht nog wel “O, jee,  als het maar goed gaat met die twee hondjes en Oliver.” Het grappige was dat er helemaal geen hondjes waren, maar wel twee katten! Anna zwaaide de scepter en bleek een schat van een vrouw te zijn die inderdaad heel veel van honden houdt.

Wij sliepen boven in een kamertje, alleen via een vrij steile trap bereikbaar. Helemaal niet handig voor Oliver; hij bleef lekker beneden in de koele gelagkamer. Wij konden rustig aan doen. Anna vond het leuk om Oliver al om zeven uur in de ochtend uit te laten. Geen gezeur over hoe groot hij was en over de haren die hij verloor. Er zou eigenlijk een website moeten komen waarop al dit soort Anna’s zich konden melden. Klandizie verzekerd!

Mocht u enthousiast geworden zijn, dan is Hindeloopen de plaats waar u moet zijn. Behalve tussen half november en half maart, want dan is Anna in Gambia. Niet om daar dagenlang op het strand te liggen. Nee, ze werkt als vrijwilliger bij Animal Care. Ze speurt naar zieke honden en katten en gaat ermee naar de dierenarts. Bij de vuilnis gegooide puppy’s en kittens brengt ze groot met de fles.

Dat doet ze natuurlijk niet in haar eentje. Er zijn gelukkig meer van zulke bevlogen mensen bij die organisatie. Ze hebben ook een castratie en sterilisatieprogramma voor de zwerfdieren. Mocht u interesse hebben: op www.animalcaregambia.com vindt u meer informatie.

In mijn privéleven gebeurt er deze zomer veel waar ik erg verdrietig en zorgelijk over ben. Gelukkig dat ik wel van de lichtpuntjes kan genieten. Het moge duidelijk zijn dat Anna zo'n lichtpuntje was en ook Ties mijn kleinzoon van tien die eigenlijk niet op de trampoline kon. Hij heeft zijn grote teen ernstig gekneusd en loopt op krukken rond.

Dat mocht hem niet beletten dat hij op een been druk in de weer ging op de trampoline. Daar werd ik vrolijk van en dacht met zo’n instelling kom je er wel in het leven. Dan onze Max die met zijn moeder en zusje voor het eerst ging kamperen in Frankrijk. Een steiger met een megagrote gasbarbecue erop. Mijn dochter had moed verzameld om dat grote ding aan de praat te krijgen en ja hoor, gelukt!

Kippetje gegrild, iedereen blij, totdat Max zei: "Zeg mam, weet je wel zeker dat we een scharrelkip gekocht hebben want als hij in een heel klein hokje gezeten heeft, vind ik het zo zielig, dan eet ik hem niet!" Hij moest er helemaal van huilen. De eerlijkheid gebood mijn dochter te zeggen dat ze niet wist of het een scharrelkip was.

Max van acht kreeg iets anders lekkers, en Kaisa van zes zei: "Pff, gewoon lekker mam!" Van de hak op de tak in deze vakantiecolumn; oftewel van twee hondjes naar een scharrelkip!

 

door Riet Kleerebezem
(vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam) 

 

terug naar het nieuws overzicht »

 

Deel dit artikel