9 oktober 2014
Oktober column: Moeder Theresa
Jetta Klijnsma, ik heb haar zo zien veranderen de laatste jaren. Zij sprak met alle lagen van de bevolking. Dronk koffie met bejaarden en ontbeet met daklozen. Had begrip voor ieders situatie. Zij was als het ware één van ons. Ze had zelfs een handicap. Zeg maar, de moeder Teresa van onze samenleving.
Het kabinet nam beslissingen over bijna al haar dossiers. Als sociaal-democraat moest zij toch meer achter het gedachtegoed van de VVD gaan staan. Voorwaar geen sinecure. Op het gevaar af dat ik wat kort door de bocht ben, lijkt zij mij nu vaak een wolf in schaapskleren.
De samenleving is harder geworden en Klijnsma maakte een overstapje van moeder Teresa naar moedertje aarde. Ik heb het nu natuurlijk over de moestuin die zij ons aanraadde als aanvulling op onze slinkende pensioenen. Ik vond het een onhandige uitspraak waar niemand verder iets aan had, maar kon er wel om glimlachen.
Harde maatregelen die er diep inhakken wat ons pensioen betreft, proberen te verzachten door ons een moestuin aan te raden. Dit kan ik nog zien als een goedbedoelde maar misplaatste onhandigheid. Bovendien blijkt uit onderzoek dat mensen met een moestuin gezonder leven en nog ouder worden; wat kost dat allemaal wel niet!
Ook haar andere advies dat ouderen met alleen een AOW hun hypotheek vervroegd moeten aflossen om meer bestedingsruimte te krijgen, zie ik nog niet direct gebeuren. Waar ik veel meer moeite mee heb, is het enthousiasme waarmee Jetta de Participatiewet verdedigt. Ik ben niet zo enthousiast over die wet.
Mensen met een Wajong uitkering en mensen die vanuit een sociale werkplaats geholpen worden met het krijgen van werk, is prima natuurlijk. Het is alleen te mager. Het gaat alleen om mensen die net een minimumloon verdienen en de werkgevers worden gestraft als ze het quotum niet halen.
Bedrijven waar veel winst gemaakt wordt, betalen liever vijf duizend euro boete per niet ingevulde arbeidsplaats, dan dat zij mensen in dienst moeten nemen die zij soms helemaal niet nodig hebben. Mensen uit de WAO of WIA hebben niets aan die wet. Hoger opgeleide mensen ook niet. Kunnen die dan niet makkelijk zelf een baan vinden. Voor de groep blinden en slechtzienden geldt dat dit heel moeilijk is.
Vanuit de werkgeverskant zijn daar vaak angsten, zoals ‘ze kijken je niet aan’, ‘hoe doe je het met een hand geven’ en ‘ze hebben geen rijbewijs’. Die angsten zijn best begrijpelijk en belangrijk dat er over gesproken wordt. Volgens mij de enige manier om ze kwijt te raken.
Wat mij betreft mag die wet dus vervangen worden door een bredere wet met meer aandacht voor begeleiding en beloning in plaats van straffen. Wachten op het verzachtende effect van een aantrekkende economie in de toekomst vind ik koffiedik kijken.
Ik sta met beide voeten in de aarde en weet dus dat die wet niet meer vervangen wordt. Daarom vraag ik aandacht voor de reparatie van de onbedoelde negatieve gevolgen van deze wet die per 1 januari 2015 van kracht wordt.
Nog even terug naar zuster Teresa, de vrouw die zichzelf inzette om de allerarmsten te helpen en zichzelf daarbij volledig wegcijferde. Canadese onderzoekers noemden haar in 2013 ‘alles behalve een heilige’ vrouw die wel gul was met gebeden, maar gierig als het aankwam op het besteden van de vele miljoenen die ze binnenhaalde. Ik was dus gewaarschuwd.
door Riet Kleerebezem
(vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam)