16 april 2012

April column

`Spannende schoenen` door Riet, vrijwilliger bij Cliëntenbelang Amsterdam.

 

Dol ben ik op schoenen en laarzen. Bij spannende schoenen denk ik onmiddellijk aan hoge hakken en mooie kleuren. Tegenwoordig is er een geheel nieuwe categorie spannende schoenen; zo zijn er voetbalschoenen die na een wedstrijd precies vertellen hoeveel kilometers zijn afgelegd en hoe vaak en hoe hard op goal geschoten is. En voor het gemak wordt de hartslag ook nog even gemeten. Leuk om te weten, maar meer niet vind ik!

 

Waar ik veel meer over heb nadacht, zijn de tachtig dementerende ouderen in Assen. In een nieuw verzorgingshuis, midden in de stad, zijn zij allen uitgerust met twee paar schoenen met in de hakken een chip. Deze zorgt ervoor dat liften en deuren voor ze open gaan en anderen gesloten blijven.

 

Voor dit technische snufje is gekozen om de mensen meer vrijheid te geven. Zo kunnen ze naar een binnentuin, de ontmoetingsplaats en naar andere etages waar ze veilig zijn. Een verhaal met een hoog James Bond gehalte. Ik kan mij niet goed voorstellen of dit prettig of griezelig is.

 

Het lijkt mij trouwens ook helemaal niet ondenkbaar dat er mensen zijn die doodleuk hun ‘stoute’ schoenen uitdoen en vrolijk op kousenvoeten de binnenstad in verdwijnen. Misschien zijn dit louter mijn hersenspinsels en werkt het wel prima. Het klinkt in ieder geval veel beter dan vastgebonden worden of suf gehouden worden door medicijnen. Ook voor blinden en slechtzienden staat de techniek niet stil.

 

Zo valt deze week op een speciale beurs de i-cane te bewonderen. Een slimme witte stok met een gps-systeem en op de plek waar je de stok met je duim vasthoudt een knopje dat obstakels signaleert. Ook hier weer een opwindend schoenenverhaal, namelijk de zogenaamde trilneus. Hier zit de chip in de neus en gaat trillen in de buurt van obstakels.

 

Ik merk dat ik er nogal dubbel in sta. Ik moet er een beetje om lachen en denk ‘laat mij maar gewoon met leuke schoenen aan lekker met mijn hondje wandelen’. Aan de andere kant zijn al zoveel dingen handiger en makkelijker geworden in al die jaren, dat ik het niet meer zie. Ooit begon ik met grote bandrecorderbanden. Enorme dozen enkelzijdig bedrukte brailleboeken en een lange glasfiber witte stok die niet inklapbaar was en eruitzag alsof ik ging vissen.

 

Dus alle gekheid op een stokje, ik ben echt blij met het voortschrijden der techniek en wie weet ...... rijd ik ooit zelf in een voorgeprogrammeerde auto. Dan is het toch echt een 007 verhaal!