6 april 2011

April column

`Over the rainbow` door Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam.

“Mama, als papa met jou praat, dan komt de politie, hè? Ja, en dan gaat hij naar de gevangenis”, zei de moeder tegen het kleine meisje. Deze dialoog herhaalde zich nog een paar keer tot het meisje zei:”Mama, jij bent ook stout en moet ook naar de gevangenis”. Daar zat ik dan in de hal van een modern ziekenhuis met mijn oren op steeltjes en met mijn houding geen raad wetend.

 

Ik was erg moe en was in een zithoek gaan zitten met de bedoeling wat weg te dromen tot de servicetaxi mij zou komen ophalen. Mijn blindheid heeft er natuurlijk voor gezorgd dat ik heel auditief ben ingesteld. Soms een zege, maar soms ook een beetje veel. Aan de andere kant van mij ontspon zich een heel ander gesprek. Daar zaten twee mensen met elkaar te praten over de naderende dood van één van de twee:

 

”Ik vond het zo erg toen ik het hoorde en ik heb dagenlang gehuild”, sprak de vrouw. “Ik ben er nu klaar mee, er valt toch niets meer aan te veranderen. Ik regel de boel zo goed en kwaad als het kan en dan is het einde verhaal! In een dure kist hoef ik niet te liggen, want ik word toch gecremeerd. Zonde van het geld. Daar heb ik dus verder geen problemen mee. Waar ik wel een probleem mee heb, is de muziek. Wat moet je laten horen? Ik heb een hekel aan klassieke muziek en al helemaal aan  Bach. Veel te dramatisch. Ik wil  liever iets vrolijks. Maar ja, om nu een polonaise te laten draaien  gaat mij ook te ver. Wat vind jij?”

 

De man zweeg een poosje zwijgen en zei toen heel rustig: “Over de rainbow vind ik heel mooi. Dat is licht en toch gevoelig zonder drama.” “Dank je wel, daar heb ik echt iets aan. Dat ga ik doen. Denk je dat dit  genoeg is? Het hoeven toch niet altijd twee of drie stukken te zijn?” Weer even stil en er kwam  een lief en kalm antwoord: “Drie muziekstukken mogen het toch wel zijn, hoor. Je wilt ook al geen toespraken en mensen komen toch om afscheid van je te nemen en hebben daar  echt even de tijd voor nodig.” “Ja, dat is wel zo. Wil jij mij hier wil mij dan bij helpen?”

 

Het drama met het gezin ging ondertussen gewoon, nou ja gewoon, door. Vader kwam er aan en er ontstond een zeer agressief gesprek tussen beide ouders. Niemand, dus ook geen politie, kwam tussenbeide. Het kleine meisje vluchtte weg en ging ergens midden in de hal huilen en schreeuwen. Mijn netvliezen zijn helaas buiten gebruik, maar mijn trommelvliezen allerminst. Toch zat ik erbij of ik behalve blind ook doof was.

 

De informatie die van twee kanten tot mij kwam, was zo heftig en zoveel, dat ik er gewoon versteend bij zat. Ik had, vooral bij het kleine meisje, het gevoel dat ik op moest staan om haar te  troosten. Inmiddels was de taxichauffeur verschenen en sjokte ik moe achter hem aan naar buiten.

 

Het werd een rustige terugrit en ik werd mij extra bewust van de goede dingen in mijn  leven en van de breekbaarheid daarvan.