20 december 2012

December column

`Haring met uitjes`, door Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam.

Wist u dat de muren van de Beurs van Berlage naar haring met uitjes smaken? Ik wist het niet en heb het echt niet proefondervindelijk  vastgesteld. Getverderrie, ik moet er niet aan denken. Gelukkig maar dat niet iedereen hetzelfde is. Wie het wel deed is Vincent Bijlo. Ik las het in het boek ‘Architectuur door andere ogen’.

 

In De Wereld Draait Door werd ik geattendeerd op dit boek. Ik heb het gelezen en echt van genoten. Een wereld van herkenning en erkenning. In het boek staan prachtige portretten van visueel gehandicapten die op hun manier een ruimte beleven. Voor Vincent Bijlo is dat dus de Beurs van Berlage en voor Hannes Walraven het gebouw van de visafslag in  Scheveningen.

 

Zo zijn er nog zes andere verhalen en voorbeelden van markante gebouwen uit de Nederlandse Bouwkunst. Een gebouw  bekijken doe ik met wat ik hoor, ruik en voel. Zo creëer ik voor mijzelf een beeld. Ik heb er even de tijd voor nodig, maar dat is niet erg, daar ben ik aan gewend. Het is wel een eenzame beleving. Vandaar mijn feest van herkenning!

 

Ik kan van gebouwen genieten, maar ook gruwelen. Zo geniet ik van de nieuwe Apple winkel op het Leidseplein. Daar mag ik alles aanraken en er zijn genoeg mensen om iets aan te vragen. En dan die prachtige glazen trap! Best een beetje eng om vanaf te gaan, maar de sensatie maakt dit weer goed.

 

Onlangs kreeg ik een rondleiding in het gebouw De Bazel, het voormalige hoofdkantoor van de Nederlandsche Handel Maatschappij. Tegenwoordig is daar het Stadsarchief van Amsterdam gehuisvest. De vrouw die ons rondleidde deed dit zo geweldig, dat ik het gebouw écht voor mij zag. Ook de sfeer van al die jaren was er zo voelbaar.

 

Ruimtes die heel hoog en lawaaiig zijn, waar het aan alle kanten galmt, zijn voor mij slopend om te bezoeken. Je kunt deze ruimtes niet altijd maar vermijden, en als ik dan thuis kom ben ik echt kapot! Ik denk dan al heel snel dat ik niet flexibel genoeg ben, maar voor dit fenomeen vond ik in dit prachtige boek ook erkenning en dat deed mij goed.

 

Net zoals in vreemde ruimtes naar de wc gaan. Dat is toch per definitie geen plek waar je graag met je handen op verkenningstocht gaat. Toch is er tegenwoordig zoveel ‘moois’ ontworpen dat je  echt geen idee meer hebt waar de kraan zit en hoe hij aan of uit moet. En dan al die geheimzinnige deurkrukken. Brrrrrr, een gruwel.

 

Er zijn ook blinde mensen die informatie krijgen door het gebruik van echolocalisatie. Dit is het klikklakken met je tong. Het is een techniek die je je echt moet aanleren, maar ik durf dit niet. Ja, ik durf het wel te leren, maar daarna niet te gebruiken. Ik doe het dus maar door te luisteren, te ruiken, te voelen en te proeven. Kan best haring met uitjes zijn, lekker hoor….maar dan liever een echte onvervalste Hollandse nieuwe!