12 december 2011

December column

`Kerstbomen` door Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam.

 

Als kind hadden wij er geen. Wij hadden een kerststal en niet zo’n kleintje ook. Forse beelden en een ruime stal. Ons hele dressoir werd er door in beslag genomen. Tijdens Kerstnacht naar de kerk en daarna thuis de kaarsjes aan en een broodmaaltijd. Ik hield van deze traditie.

 

Toch zeurde ik wel om een kerstboom. Dat was een heidense gewoonte volgens mijn moeder, maar daar had ik geen boodschap aan. Het leek mij gewoon gezellig. Op een gegeven moment gingen mijn ouders toch overstag, maar we ruilden de enorme stal niet in voor een boom.

 

Dus hadden we beide in een kamertje van nog geen 15 vierkante meter! Mijn eerste eigen kerstboom kocht ik in 1968. De snelle rekenaars onder u weten dat het dit jaar dus boom 43 wordt. Ik hou van structuur in het leven. Daarom denk ik regelmatig in kerstbomen. Kortgeleden is, totaal onverwacht,  een goede vriend overleden. Tijdens de begrafenis dacht ik heel verdrietig; ach jongen, ik had je nog zoveel mooie kerstbomen gegund.

 

Wanneer je boven de zestig bent word je regelmatig geconfronteerd met de vraag hoe lang je nog moet! Voor alle duidelijkheid ik heb het niet over gevangenisstraf, maar over werk! Sommige mensen zeggen dat ze wel mogen stoppen, maar nog graag doorwerken.

 

Veel mensen beginnen diep te zuchten en zeggen dan met een bezwaard gemoed dat ze nog twee of drie jaar moeten. In zo’n geval wil ik nog wel eens troostend zeggen; a joh dat zijn maar een paar kerstbomen en dan is het zover! De decembermaand is natuurlijk bij uitstek de maand van het overpeinzen. Zo denk ik terug in de rij van 43. Aan de bomen die ik nog heb kunnen zien, aan de bomen tijdens welke ik zwanger was. Ook aan de huizen waar al die bomen hebben gestaan. Ik denk ook nog even aan de eerste boom waar het echt pijn deed dat ik er niets meer van kon zien.

 

Natuurlijk kijk ik niet alleen achterom, maar ook vooruit. Hoeveel bomen er nog zullen komen, daar wil ik niet te lang bij stilstaan. Dat wil ik geloof ik ook niet weten. Een ding is zeker: het zullen er geen 43 meer zijn. Toch ben ik heel gelukkig met al die bomen die achter mij liggen en hoopvol voor de bomen die we nog tegoed hebben.

 

De boom van 2011 is weer heel bijzonder. Twee weken geleden is ons vijfde kleinkind geboren. Een lief meisje en ze heet Jackie. Een groot cadeau waar we niet meer op gerekend hadden en heel blij mee zijn. Ik wens u allemaal een prachtige boom, fijne feestdagen en een heel gelukkig 2012!