13 februari 2012

Februari column

`It giet net oan en It sil net heve!`, door Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam.

 

Hopelijk komt er nog een nieuwe vorstperiode. Net als in heel veel andere families was de spanning hoog bij ons. Mijn man en zoon hebben al eens samen de Elfstedentocht geschaatst. Ze blijven nu nog volop in training. De koolhydraten worden niet vergeten,  macaroni en bananen worden dus volop gegeten!

 

Mocht het er toch nog van komen dan is mijn echtgenoot  van plan om uitsluitend voor de aanmoedigingen en de fouragering mee te gaan.  Aangezien het bloed kruipt waar het niet gaan kan weet ik het zo net nog niet. Op mijn geliefde iphone las ik afgelopen week op de site van de Telegraaf een wonderlijke oproep: heeft u een ernstige ziekte of heeft u deze het afgelopen jaar doorgemaakt en schaatst u de Elfstedentocht wilt u dan contact met ons opnemen? Ik vind dit een rare sensatiebeluste oproep.

 

Anders was het met de man die op tv te zien was al schaatsend met een beenprothese!   Dit vond ik geweldig en heb er ademloos naar geluisterd! De prothese begon onder zijn knie en hij had een flexibele voet die hij zelf ontwikkeld heeft. Het was goed en niet gericht op sensatie.

 

Ik hou van schaatsen maar ben wel bang om te vallen. Ook ben ik zeer gevoelig voor wakken in het ijs. Als klein meisje van een jaar of vijf ben ik, op weg naar school, in een wak gevallen.  Mijn gezichtsvermogen was toen ook al lang niet hetzelfde als dat van mijn klasgenoten. Ik kon er gelukkig uit kruipen. Eenmaal op school kreeg ik andere kleren aan.

Tegen de tijd dat ik weer naar huis ging waren mijn eigen kleren droog en heb ik thuis nooit iets durven te vertellen.  Weken later kreeg mijn moeder, per toeval, het hele verhaal te horen!  Met alle social media van tegenwoordig zal dit niet meer gebeuren denk ik.

 

Begin jaren tachtig ging ik schaatsen met de hele familie. Ik was toen zeer slechtziend en schaatste  over een windwak. Ik hoorde iemand roepen dat ik daar helemaal niet schaatsen mocht! Ik schrok bleef stilstaan en klapte er doorheen. Op dat moment was ik echt letterlijk en figuurlijk door het ijs gezakt.

 

Het was klaar met net doen alsof er niets aan de hand was. Weg met de trucendoos. Dikke tranen wekenlang. Eindelijk kon ik de feiten onder ogen zien en er over praten. Het is een ommekeer in mijn leven geworden. Kort daarna ben ik gaan revalideren. Zeven maanden lang vier dagen per week.

 

Naast alle noodzakelijke praktische vaardigheden was het zo geweldig om eindelijk mensen te ontmoeten  die ook weinig of niets konden zien. Ik ben er een stuk wijzer en gelukkiger door geworden. Zo nu is  het afgelopen met achterom kijken.  Vooruit maar weer en hopen dat het toch nog “oan giet” deze maand!