13 januari 2014
Januari column
`En wat doen we hiermee?` door Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam
Kent u Boudewijn Paans? Hij is columnist en was onder meer hoofdredacteur van de VPRO-gids. Hij is getrouwd, heeft drie kinderen en zes kleinkinderen. Boudewijn Paans is spastisch geboren. In 2011 verscheen zijn autobiografie 'Eindelijk invalide'. Onlangs las ik in de krant dat Boudewijn zijn enkel verzwikt had.
Hij had veel verzorging nodig, kon niet naar huis en ook niet in het ziekenhuis blijven. Er was uiteindelijk een crisisbed voor hem beschikbaar op een gesloten afdeling voor demente bejaarden. Om te huilen is het, hoe mensen als kleine kinderen worden behandeld en hoe ook bezoekers, zoals Boudewijn zich noemt, zich als enge übermenschen gaan gedragen.
Het niet serieus genomen worden komt veel mensen met een handicap bekend voor, denk ik zo. Onlangs sprak ik iemand die het geloof in lange relaties verloren heeft: “Jij bent toch ook al heel erg lang getrouwd?” Na mijn bevestiging werd er even diep nagedacht en geconcludeerd dat het niet anders kon dan dat mijn handicap de oorzaak van deze lange relatie moest zijn!
Oeps….hoe moest ik hierop reageren? Ik besloot niet te reageren. In mijn hoofd begonnen de raderen te draaien. Zou ik denken "Jeetje, als ik niet blind was, dan had ik die man al lang de deur uit gedaan. Maar ja, hij zorgt goed voor mij." Zou mijn man denken "Als ze niet blind was, had ik de benen genomen?" Die hersenspinsels van mij slaan gelukkig nergens op en voor een ander denken is altijd een slecht idee.
Toch zat het mij niet lekker en reageerde ik eigenlijk heel kinderachtig. De persoon in kwestie hield mij een zakje mosterd voor en sprak de gedenkwaardige woorden "En wat doen we hiermee?" "Nou, dat geef je gewoon aan mij, dan maak ik het open en doe het op mijn croquet, die leg ik dan vervolgens op mijn brood. Daarna snijd ik mijn brood in stukjes en eet ik het lekker op." Erg flauw van mijzelf achteraf gezien.
Hoe zit het eigenlijk met mijn eigen gedrag ten opzichte van anderen met een handicap? Ik moet tot mijn schande bekennen dat ik zo maar ongelofelijk de fout in kan gaan. Bijvoorbeeld als ik onverwacht vrienden, die rolstoelgebruiker zijn, tegenkom en blij ben om ze te ontmoeten en vervolgens met mijn handen door hun haardos heen ga kroelen
Ik weet als geen ander dat dit dodelijk is, maar dan is het al gebeurd voordat ik het bedenk. En wat doe ik (we) hiermee? Wel, het is nog de maand van de goede voornemens. Ik ga maar weer eens proberen meer op mijn eigen gedrag te letten en wat minder op dat van anderen!