21 juni 2012

Juni column

`WhatsAppende grootmoeder` door Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam.

 

Onlangs vertelde ik u over mijn verliefdheid op de Iphone. De roes is voorbij en er is echte liefde voor in de plaats gekomen. Elke week ontdek ik weer iets nieuws. Bijvoorbeeld dat ik ook plaatjes kan versturen. Ik tik dubbel op het emoji toetsenbordje en daarna worden de plaatjes omschreven bijvoorbeeld: lachend gezicht, zon of warme drank. Ik geniet hiervan! Het is echt leuk om op tekst een plaatje uit te zoeken en te versturen. Ook kan ik bij de blindenbibliotheek een boek streamen en op de Iphone lezen.

 

Nu de verliefdheid voorbij is, komen er langzaam aan wat kritische noten. Ik ben nog van de  generatie leesplankje en kroontjespen. Telefoneren, daar deden we thuis niet aan. Dat deed je bij vooruitstrevende buren of in de telefooncel.

Geleidelijk aan kreeg iedereen telefoon en ik heb heel wat afgebeld in mijn leven. Het bellen was een sociaal gebeuren, maar ik heb de indruk dat het geleidelijk aan een opdringerig asociaal iets begint te worden. Je valt zomaar midden in iemands leven en vergeet soms te vragen of het bellen wel gelegen komt.

 

WhatsAppen of een sms’je sturen wordt vaak meer op prijs gesteld. Het is afstandelijker en je hebt even meer tijd om een antwoord te bedenken. Met deze verandering kan ik leven en er zijn nog voldoende mensen waar ik zo maar binnen mag vallen. Per sms’je een belafspraak maken vind ik ook niet erg. Een stuk lastiger vind ik het face tot face contact. Door het niet kunnen zien is dit voor mij een oor tot oor contact. Veel mensen zijn de godganselijke dag meer in contact met hun apparaat dan met de mensen binnen handbereik.

 

De multitaskende goegemeente let steeds minder op hun omgeving. Ik voel mij hierdoor kwetsbaarder in het verkeer en onzekerder in winkels, vergaderingen en restaurants. Ook opvoeders  bevinden zich in een spagaat. Zij willen er vooral voor zorgen dat kinderen de aansluiting in hun omgeving niet missen. Snel iets op kunnen zoeken, een berichtje krijgen of versturen, kortom meegaan met je tijd en erbij horen, dat is belangrijk.

 

Om ook in de toekomst enthousiast te blijven voor de smartphones en tablets, pleit ik voor een handjevol gedragsregel. Zet ze uit tijdens bezoek, vergadering en etentjes. En dat mag ook wel wat vaker in het verkeer. In gezinnen is het goed afspraken te maken over het smartphone gedrag. Hiervoor geldt natuurlijk dat je zelf wel het voorbeeld moet geven.

 

Ik ben mij bewust van het betuttelende karakter van bovenstaand stukje. Voor niemand wil en kan ik dienst uit maken. Ik vind het gewoon prettig contact met mensen te hebben en heb er wat moeite mee als dit belemmerd wordt door al die aandacht voor de touchscreens. Hiermee eindigt het ietwat belerende relaas van een WhatsAppende grootmoeder.