Lees voor
Clientenbelang op Instagram Clientenbelang op Facebook Clientenbelang op Twitter LinkedIn YouTube

4 mei 2011

Juni column

`Eten in het donker` door Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam.

 

Dat doe ik al 32 jaar lang. Voor mij is daar niets spannends of avontuurlijks aan. Ik hou ervan, sterker nog ik ben er dol op. Vooral in een vertrouwde omgeving en met bekende mensen. In restaurants eten gaat over het algemeen ook prima. Soms wel lastig. Er zijn altijd mensen zo attent om de kaart voor te lezen. Als dit heel uitgebreid is voel ik mij soms ongemakkelijk 

 

Dit los ik meestal op door van te voren na te denken over of ik voor vis, vlees of vegetarisch ga. Dit scheelt al gauw een minuut of tien. Wat ik daarna bestel hangt af van de mate waarin ik mij, al dan niet, op mijn gemak voel. Dit klinkt u wellicht vreemd in de oren, maar als ik mij niet op mijn gemak voel zal ik zeker geen moeilijk eten bestellen. Spareribs bijvoorbeeld.

 

Uiteraard kies ik altijd iets lekkers! Indien nodig, schroom ik er niet voor om mijn handen te gebruiken. Niet dat ik nu met twee handen de inhoud van mijn bord naar binnen werk, maar wel een hand erbij gebruik voor de nodige sturing.

De laatste jaren kennen we het fenomeen diner in het donker. In verschillende plaatsen kun je in het pikkedonker gaan eten om eens te ervaren hoe dit nu is. Aanvankelijk vond ik het wel een aardig idee. Al heb ik nooit mensen geadviseerd om dit nu eens te gaan beleven. Een poosje geleden nodigde een vriendin mij uit om dit samen met haar te gaan doen. Het moest er dan toch maar eens van komen. Het was lief van haar, nu weet ik tenminste hoe dit gaat en ik ben er verder klaar mee.

 

U proeft misschien een lichte irritatie en dat klopt. We moesten daar veel raden en lollig zijn. Nu wil ik helemaal niet naar een restaurant voor raadspelletjes of  in polonaise naar de toilet. Ik besef dat ik niet mag generaliseren. Ik ben maar een keer op een plek geweest. Het zal per keer en per restaurant wel verschil maken. Een onderzoek hiernaar zal ik niet gaan doen.

 

Een van mijn dierbaren had kortgeleden een vrijgezellenfeestje en, u raadt het al, dit was onder andere met een diner in het donker. Pats, boem daar was mijn irritatie weer. Wat gaan we doen, jongens? Naar de bananenbar, dansen bij Jansen of nee leuk, eten in het donker? Hier fantaseer ik er even op los. Hoe de discussie echt verliep weet ik helemaal niet.

Het relaas: weer raden wat er op je bord ligt. Beangstigend pikdonker. Ergens een schim is kennelijk niet realistisch genoeg. Gelukkig wel een, visueel gehandicapte ober, die zich netjes en gewoon gedroeg. Ik heb ook verschillende mensen gesproken die dit mee wilde maken en er gegeten hebben. Zij vonden het echt de moeite waard en het gaf ze veel te overdenken.

 

Zaken waar ze voor die tijd nooit bij stil hadden gestaan. Dit is natuurlijk ooit de opzet geweest en mijn ergernis is misschien wel wat overtrokken. Wat ik wel echt meen is dat de situatie weinig of niets met de werkelijkheid te maken heeft. In deze gekunstelde situatie worden mensen lacherig of bang. Ze zijn er onhandig in en omdat toch niemand iets kan zien wordt alle bestek al snel weggelegd.

 

Mensen gaan ook eerder schreeuwen naar elkaar, omdat rondlopen lastig is en misschien door de spanning die het geeft. Bovendien is mijn bord nooit een raadspelletje. Ik bestel gewoon en er is altijd wel iemand die even zegt hoe de rangschikking van het eten is. Normaal gesproken ben je in een restaurant  trouwens altijd een uitzondering en de mensen kijken eens extra naar je, omdat ze benieuwd zijn hoe je eet!

 

Daar ben ik mij wel bewust van en  dat is iets totaal anders dan allemaal in het donker met je handen eten. Eten in het donker is natuurlijk voornamelijk bedoeld om ziende mensen eens te laten ervaren hoe dit is. De opzet is prima en wie nieuwsgierig is, moet het vooral proberen. Alleen ik vind het niet erg realistisch en zal het er na deze column nooit meer over hebben.

 

Deel dit artikel