16 juni 2014
Juni column: Nooit Gedacht
Nooit gedacht dat ik ooit van mijn leven naar `de Toppers` zou gaan. Over de top vond ik dit met al die glitters en vals sentiment. Toch ben ik er zaterdag 31 mei geweest. Ra, ra....hoe is dit nu toch weer mogelijk?
Zoals de meeste mensen die de column lezen wel zullen weten, heb ik precies een jaar geleden een microchip op mijn netvlies geïmplanteerd gekregen. De chip met bril met camera en lens plus een klein computertje zorgen ervoor dat ik weer 'iets' kan waarnemen.
Dit waarnemen is heel beperkt en er is altijd een goed contrast voor nodig. Een beetje galgenhumor is mij niet vreemd en dus riep ik vorig jaar eens uit dat ik toch maar eens naar 'de Toppers' moest gaan om het maximale uit mijn brilletje te kunnen halen.
Mijn dochter nam dit heel letterlijk en zorgde dit jaar voor kaartjes. Aan het eind van de middag gingen wij richting de Arena, daar vlakbij eerst nog iets eten. We kwamen amper aan eten toe; zoveel viel er te zien. Allemaal vrolijke mensen in het rood, wit of blauw gekleed.
Prachtig uitgedost, heel creatief vaak tot en met pruiken en schmink aan toe. Het was voor mij de eerste keer dat ik in de Arena was. Dit feit alleen al was een hele belevenis.
Voor dat het zover was, eerst nog naar de wc. Wel even een beetje misbruik gemaakt van mijn handicap. Eerlijk gezegd heb ik een hekel aan het invalidetoilet. Ik word er vaak naar toe gedirigeerd en eenmaal binnen is de ruimte mij veel te groot.
Ik wil niets aanraken en ga dan al voorzichtig schoppend op zoek naar de wc. Dit keer echter was ik heel blij met die onhandige 'balzaal'. Er stond namelijk een ongelooflijk lange rij mensen te wachten voor de gewone wc.
Aanvankelijk stonden wij ook in die rij en werden er ineens uitgeplukt door een man met de verlossende sleutel. Ook de liftboy ontving ons zeer gastvrij en zo aar zoefden wij omhoog naar de juiste ring. Zo leuk allemaal, terwijl nog geen noot gezongen was!
Wat als grapje bedoeld was, werd toch werkelijkheid. Er was zoveel te zien voor mij met al die lichteffecten, rookwolken, zelfs vuurflitsen en grote witte ballonnen! Er waren grote schermen met alle teksten erop. Een stadion vol zingende mensen; wat een belevenis, zeg!
Andre van Duin zong 'Het Dorp' van Wim Zonneveld en ik hield het bijna niet droog. De mensen dronken veel bier en velen droegen hoge hakken. Na afloop waren wij blij dat wij lekker op onze gympjes liepen en water gedronken hadden. Zo konden wij fris en fruitig en tevreden huiswaarts.
Nooit gedacht dat mijn lieve dochter en mijn galgenhumor mij zo’n fijne avond zouden bezorgen!
Riet Kleerebezem
(vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam)