17 maart 2014
Maart column
`Senegalese scharrelaar` door Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam.
Op 8 maart jl. was er een symposium over de Retinachip, die vorig jaar in mijn oog is geïmplanteerd. Wellicht heeft u in de krant er iets over gelezen of tijdens een uitzending van De Wereld Draait Door er iets over gehoord. Er waren twaalf mensen uit Europa uitgenodigd en met ons drietal uit Nederland erbij zaten we vrijdagavond aan het diner. Ik heb er echt van genoten.
Zo prettig om met mensen die in het zelfde schuitje zitten van gedachten te kunnen wisselen. Van heel serieus tot aan schaterlachen toe. Het sterkt mij enorm om de mooie, maar ook de lastige momenten met elkaar te kunnen delen. Iedereen is heel blij met het systeem en kijkt halsreikend uit naar verbeteringen die op komst zijn.
Tijdens het symposium kwam iemand naar mij toe en vroeg: ”Mag ik u iets vragen? U bent toch die mevrouw van de mooie momenten?” Een geweldige vraag vond ik en ik antwoordde meteen bevestigend. Twee mooie en om het evenwicht te bewaren twee lastige momenten wil ik ook met u delen.
Kortgeleden was ik in Gambia. Na het ontbijt was het tijd voor een wandeling. Mijn man, zus en zwager, gewapend met hun verrekijkers, op zoek naar mooie vogels. Ik met mijn brilletje op mijn neus om op mijn, artificiële manier, de wereld om mij heen te kunnen ontdekken. Op een gegeven moment genoot ik enorm van het hoge, grove Afrikaanse gras.
Ik zag het wapperen in de wind. Dat wapperen zag ik zo goed, omdat er vlak achter het gras een wit muurtje stond. Daarachter stond een vijgenboom. Ik ging heel aandachtig de boom als het ware scannen en kon zo waarnemen hoe breed en langzaam naar boven hoe hoog de boom was. Ineens, totaal onverwacht, schitterde daar een knalblauwe ijsvogel.
De blauwe kleur kon ik niet zien hoor, maar wel de schittering en enigszins de vorm. Ik was er verrukt over. Alleen volgens mijn zwager Jan zag ik niet de ijsvogel maar een Senegalese scharrelaar. Dat deed echter geen afbreuk aan mijn blijdschap!
Een ander mooi moment was toen onze jongste kleindochter bij ons op de slaapkamer in een ledikantje lag te slapen en ik ineens de deurkruk zag bewegen. Ik had echt niet gehoord dat ze wakker was geworden en zelf haar bed uitgeklommen was. Het lijkt heel klein voor u misschien, maar voor mij was die bewegende deurkruk een wondertje.
Wat ik lastig vind is dat veel mensen nu denken dat ik meer zie dan wat ik werkelijk waarneem. Zo waarschuwden mensen mij gewoonlijk wel even voor de bovenste tree voordat ik een trap afging. Nu denken zij soms dat dit niet meer hoeft. Verleden week liet ik de hond los lopen in het park en kwam iemand die mij erop aansprak dat ik met mijn nieuwe bril nu toch echt wel zelf de poep van mijn hond kon opruimen!
Oeps, dat kwam hard aan. Ik zou dit heel graag willen kunnen, maar dat is echt onmogelijk. Na mijn uitleg was degene zo sportief om het klusje voor mij op te knappen. Wie weet komt er ooit nog eens een update van het systeem of een microchip met vele malen meer pixels, waardoor ik zelf de hondenpoep op kan ruimen en het verschil zien tussen een ijsvogel en een Senegalese scharrelaar. Mocht dit onverhoopt niet het geval zijn; ik ben en blijf een tevreden mens!