24 maart 2013

Maart column

`Van die dagen`, door Riet, vrijwilligster van Cliëntenbelang Amsterdam.

 

Er zijn zo van die dagen waar ik niets mee heb. Zoals Valentijnsdag, secretaressedag en zelfs Moederdag! Waar ik nu wel weer iets mee heb, is Internationale Vrouwendag. Misschien omdat ik nog stam uit de tweede feministische golf. De tijd dat Joke Smit en Hedy d'Ancona het voortouw namen op het gebied van vrouwenemancipatie. 

 

Een paar weken geleden was het weer 8 maart en in de krant las ik over vaders op de basisschool. Je ziet ze er vaker dan vroeger. Een luizenvader of voorleesvader komt echter zelden of nooit voor. Zou natuurlijk goed zijn als dit wel het geval zou zijn, maar daar lig ik niet wakker van.

 

Veel schokkender vind ik dat ondanks al die jaren van vrouwendagen nog steeds vrouwen besneden worden en dat er zoveel huiselijk geweld is. Onlangs las ik dat in Ierland tussen 1922 en 1996 zeker 10.000 meisjes dwangarbeid hebben verricht in katholieke werkkampen. De Magdalena laundries. Wees gehoorzaam anders...........

 

Twaalf uur per dag, zeven dagen per week, 52 weken per jaar voor onbepaalde tijd. Wassen, strijken en schrobben bij verschillende kloosterordes. De sisters of charity, sisters of mercy of the sister of the good shepherd! Wist u dit? Ik heb het nooit geweten. In die tijd was ik druk aan het revalideren en hard bezig mijn eigen kleine leven weer op orde krijgen.

 

Deze maand verscheen een rapport van de commissie Deetman. Hierin werd verslag gedaan van fysiek en psychisch geweld waarvan meisjes in Nederland het slachtoffer zijn geworden. Ook door nonnen aangedaan. De tranen sprongen mij in de ogen bij het horen van hun verhalen. Het is van alle tijden en het gaat maar door. Zo is vorige maand in Papoea Nieuw Guinea een vrouw als heks verbrand. Ze werd ervan verdacht door tovenarij een jongen gedood te hebben.

 

Zo rond 8 maart ga ik jaarlijks uit eten met mijn zusje en twee nichten. Dit doen wij sinds onze moeders zijn overleden. Vroeger hielden zij ons altijd op de hoogte van het wel en wee van de rest van de familie. We missen dit alle vier en nu praten wij elkaar jaarlijks bij. Zo houden wij onze moeders in ere.