3 maart 2011
Maart column
`Spring is in the air` door Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam.
Test met link naar bestand dat in een nieuw venster opent
+
Test met directe link naar het adres van het bestand zelf
+
Geen late nachtvorst of sneeuwbui kan het tegenhouden. Al zie ik geen sneeuwklokjes of krokusjes, ik voel en ruik het. Hup, de voortuin in, bladeren opruimen, planten kortwieken en jeetje, er vormen zich al knoppen in de hortensia! Ik ben er helemaal klaar voor.
Wel nog eventjes mijmeren over de decembermaand. Wat een sneeuw hebben we gehad. Pas gevallen sneeuw maakt de wereld zo anders. Gedempt, verstild en vredig. De lucht voelt zo anders aan. In Amerika noemen ze dit crispy en dat is precies het goede woord. Sneeuw; altijd een goed onderwerp voor mooie foto’s en sterke verhalen.
Voor veel mensen is het genieten tijdens het afdalen van de pistes. Heerlijk die sneeuwpret. Mijn kleinkinderen lekker met de slee van de dijk afglijden. Mijn zoon die samen met zijn kinderen een prachtige iglo in de achtertuin maakt. Een kratje met sneeuw vullen, omdraaien en voila een superblok. Er werd vakkundig een opening in gezaagd. Gegeten werd er in de iglo, geen zeehond of rendier maar gewoon lekker eten gehaald bij de Italiaan!
De sneeuw zorgt natuurlijk ook voor overlast; lange files, eindeloos straatjes vegen, het tekort aan strooizout en dan de ANWB winkels met hun voordelige snowsteps die binnen no time uitverkocht waren! Veel ouderen durfden dagenlang de deur niet uit, laat staan ouderen met een handicap. Oliver, mijn geleidehond, vond het prachtig. Niet zozeer om mij te geleiden, maar meer om erin te rollen en happen.
Voor mij persoonlijk was het leuk en lastig tegelijk. Oliver gaf geen zijstraten meer aan en zag geen stoepranden meer. Klap op de vuurpijl was toch wel de vrijdag, waarop zo enorm veel sneeuw viel, dat ik vanuit Amsterdam op geen enkele manier terug kon naar Aalsmeer. Geen servicetaxi, geen gewone taxi, geen bus of tram. Een beetje eigen schuld was het wel. Weeralarm nam ik niet zo serieus. Ik had zo vaak een weeralarm gehoord en achteraf viel het toch altijd wel weer mee.
Klaar met mijn vrijwilligerswerk en niet meer naar huis kunnen! Jeetjemineetje wat nu? Een hotel, dat kon, een mooi aanbod, maar op de een of andere manier vond ik dit toch niet echt een aanlokkelijk idee. Daar kwam Joke kordaat de gang ingestapt “Wat, zit jij hier nu nog? Kom op ga lekker met mij mee, ik woon hier vlakbij. We zien wel of je vanavond nog naar huis kan en anders zien we morgenochtend wel weer verder”.
Zo gezegd, zo gedaan. Super spontaan en heel gezellig. In plaats van eeuwige dankbaarheid heb ik eeuwige genegenheid met haar afgesproken. Hoe dit nu weer precies is verlopen vertel ik u misschien nog weleens in een andere column. Weg met de winter, laat het voorjaar nu maar losbarsten!