17 oktober 2013
Oktober column
`Mooi moment` door Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam.
Ga nooit voorbij aan een mooi moment, want een mooi moment gaat zo voorbij! Dit stond boven aan een berichtje van Yvon. Yvon en haar vriendin Dagmar beleefden afgelopen week een heel mooi moment, waarvan ik u graag deelgenoot wil maken.
Yvon is blind. Wij kennen elkaar al jaren; sinds onze revalidatie in 1983 hebben wij al heel wat wel en wee gedeeld. Waaronder ook de verhalen over onze respectievelijke geleidehonden. Als het over leuke, slimme zaken ging dan spande Zara, de geleidehond van Yvon, de kroon.
Deze column is tekort om alle grappige dingen te kunnen vertellen. Ik weet nog wel dat Yvon mij belde om te vertellen dat Zara ontdekt had hoe leuk het was om op de weegschaal te gaan staan en dan te horen hoe veel ze woog!
Zara heeft haar werk als geleidehond al een geruime tijd niet of nauwelijks meer kunnen doen. Yvon heeft artrose en wel zo ernstig dat ze inmiddels twee nieuwe knieën heeft. Daarnaast spalken voor haar polsen en ongelooflijk veel pijn in haar rug. Zara is al een poosje bij Dagmar.
Dagmar kan wel zien, maar niet lopen en moeilijk haar handen gebruiken. Met haar elektrische rolstoel kon ze Zara lekker in het park uitlaten en laten ravotten. Slimme Zara kwam, zag en overwon.
Ze leerde op de knop te drukken, zodat de elektrische deur openging, de jas van Dagmar uit te trekken, de post op te rapen en zelfs een aardappelmesje keurig bij het heft op te rapen en het aan Dagmar te geven. Ook haar riem pakte ze zelf en gaf die aan Dagmar al ze uitgingen.
In het begin wilde ik die verhalen eigenlijk niet horen. Ik gunde Dagmar uiteraard een fijne hulphond, maar hoopte steeds op een wondertje waardoor Yvon weer fijn met haar eigen hond kon lopen. De werkelijkheid is weerbarstiger: het gaat nu echt niet meer.
De Geleidehondenschool moest er natuurlijk over ingelicht worden. “Als ze nu komen en Zara meenemen, dan ben ik echt alles kwijt!”, zei Yvon. “Nu kan ik Zara altijd nog zien en geniet ik van haar slimmigheid en de hulp die Dagmar van haar krijgt.”
Verleden week was het dan zover. Een hele middag Frans van de Geleidehondenschool op bezoek. Een pittig gesprek en dan naar buiten met Dagmar en Zara. Daarna verslag uitbrengen op school…….mag Zara blijven of niet?
De spanning was bijna niet te dragen, maar gelukkig is alles goed gekomen. Meer dan dat zelfs. Bij het KNGF was men zeer onder de indruk van alles wat Zara en Dagmar voor elkaar hebben gekregen. Zara mag niet alleen blijven, maar ze krijgen ook nog hulp om de omscholing van geleidehond naar hulphond zo efficiënt mogelijk te maken.
Het mooie moment waar ik dit stukje mee begon, is ook een verdrietig moment. De blijdschap van die twee supersterke vrouwen heeft mij erg ontroerd. Met heel mijn hart gun ik ze met elkaar en met Zara nog heel veel prachtige momenten.