Lees voor
Clientenbelang op Instagram Clientenbelang op Facebook Clientenbelang op Twitter LinkedIn YouTube

16 oktober 2012

Oktober Column

`We moeten het slimmer doen!` door Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam.

 

Het moet afgelopen zijn met het zinloos rond pompen van re-integratiegeld. Dit klinkt heel logisch, maar hoe komt het dan toch dat ik zo opstandig word van het plan van Henk Kool, wethouder Sociale Zaken van Den Haag? In de Trouw van 12 oktober lees ik dat hij én zijn collega’s van Amsterdam, Utrecht en Rotterdam een brief hebben gestuurd naar de formateurs Henk Kamp en Wouter Bos.

 

Er ligt een plan om bedrijven belastingvoordeel te geven, indien zij ouderen of gehandicapten in dienst nemen. De wethouders van de grote vier willen dit uitgebreid zien met mensen uit de bijstand. Prima, een uitstekend idee. Wat is er nu toch zo slim aan zijn plan?

 

Het plan gaat uit van het idee ‘no cure, no pay’. Het re-integratiegeld moet besteed worden aan mensen die weer werk hebben en niet aan mensen die we nooit van ze leven aan het werk krijgen. Daar zou ik nog wel uitgebreid op in willen gaan, maar ik kies ervoor het meest schrijnende in dit hele plan met u te delen.

 

Mensen die in de sociale werkplaatsen werken, mogen dit alleen nog maar als ze kunnen doorstromen naar een reguliere baan. Als hier geen schijn van kans op is, dan moeten we ze gewoon een bijstandsuitkering geven en niet verder meer lastig vallen! Ze krijgen het dan niet zo maar cadeau! Er moet  wel iets voor terug gedaan worden, bijvoorbeeld koffie drinken bij een eenzame oude buurvrouw.

 

Als ik dit lees moet ik het wel tien keer overlezen, omdat ik gewoon niet begrijp hoe iemand zoiets kan verzinnen. Er schiet mij onmiddellijk een voorval van jaren geleden te binnen. Ook toen al moesten de mensen van de sociale werkplaatsen het ontgelden. Ik zat in de bus naast een vrouw die zachtjes zat te huilen. Voorzichtig zocht ik contact en ze vertelde waarom ze zo verdrietig was.

 

Ze pakte al jarenlang chocolaatjes in en dat deed ze heel serieus. Ze hield van haar werk en collega’s, maar ineens was het niet goed meer wat ze deed. Wat was er aan de  hand? Haar werk  bij een sociale werkplaats deed ze te traag; het moest veel sneller allemaal! Daar kon ze niet aan voldoen, dus kon ze vertrekken!

 

Zo zijn de afgelopen jaren al veel kwetsbare mensen ongewild thuis komen te zitten. Als de sociale werkplaatsen alleen nog maar gebruikt worden als voorstadium van een reguliere baan, dan weet ik niet meer wat het woord sociaal nog voor een betekenis heeft.

 

Heren in Den Haag, meneer Kool en collega’s; heel slim van u allen om efficiënt met re-integratie-geld om te gaan, ook heel slim om belastingvoordeeltjes te geven als men iemand uit de kwetsbare groepen aanneemt. Helemaal niet slim, maar eerder asociaal vind ik het om mensen die  met hart en ziel tot aan hun 67ste en misschien nog wel veel langer graag willen werken, geen beschutte werkplek te bieden.

 

Van dit soort plannen word ik obstinaat en krijg ik vreemde visioenen. Bijvoorbeeld dat een heel slim iemand bedenkt dat ik, als gehandicapte oude vrouw, de hele dag koffie moet  schenken voor mensen die anders bang zijn dat ze geen bijstand krijgen! 

 

Deel dit artikel