13 september 2011

September column

`Een Amelands appeltje` door Riet, vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam.

 

Jij speelt vals oma en dat is niet eerlijk, riep Max van vijf op luide Calimero toon. Tijdens deze vakantie op Ameland speelden we  verstoppertje en ik was ‘m. Ik speelde het spel serieus mee en was me van geen kwaad bewust. Bij navraag bleek dat ik de euvele moed had om met mijn ogen open af te tellen. O, maar Max dat maakt voor mij toch helemaal niets uit, zei ik. Of mijn ogen nu open of dicht zijn; je weet toch wel dat oma niets kan zien.

 

Dat doet er helemaal niet toe was het gedecideerde antwoord, je ogen moeten gewoon dicht als je telt. Dat hoort zo! Die redenering van mijn kleinzoon is zo gek nog niet. Vanaf dat moment knijp ik mijn ogen stevig dicht bij het aftellen.  Per slot van rekening knijp ik mijn ogen ook stevig dicht bij het kijken “luisteren” van een enge filmscènes en hou ik mijn ogen krampachtig open als ik weet dat ik ergens op de foto ga.

 

Kaisa van drie jaar geeft mij haar lievelingsspeeltjes altijd in de hand en zegt dan “kijk oma!” Ook gaat ze altijd even dicht bij mij staan, zodat ik haar kleertjes kan bewonderen. Ik hou van de ongedwongen manier waarop ze dit doet. Ik begrijp wel dat ik met een zelfde soort vanzelfsprekendheid mijn ogen dicht hoor te doen bij het aftellen tijdens het verstoppertje spelen.

 

Begin deze maand waren ook de oudste twee kleinkinderen een paar dagen mee naar Ameland. Wij bleven nog wat langer en gingen samen met Ties en Jasmijn met de boot weer terug om ze veilig bij hun ouders af te leveren. Van Nes naar Holwerd. Daar stonden hun ouders te wachten. Enthousiast renden ze naar pappa en mamma  Ineens dacht Jasmijn, oh,oh, oma loopt daar alleen!

 

Ze kwam snel terug en riep “hierheen oma, dan kan je met de stok langs een hek” en weg was ze weer op een drafje naar pappa en mamma. Dit vond ik zo geweldig. Heel trots was ik op mijn kleindochter van tien die even snel iets voor mij organiseert en daarna gewoon lekker wegrent in het volste vertrouwen dat het met oma wel goed komt. Als ze nergens aan zou denken was dit ook geen probleem, maar dit was toch wel superfijn.

 

Tijdens de logeerpartij kreeg ik ineens een aanval van gezond eten en op overtuigende toon vertelde ik dat er nu eerst een appel gegeten diende te worden. Ties van zeven, zei na een paar minuten dat hij de appel niet ging opeten. Geen flauwekul, we hebben genoeg gesnoept, die appel wordt gewoon opgegeten zei ik.

 

Het bleef even stil en toen nam zijn grote zus het voor hem op: “Oma,  dat kan Ties toch helemaal niet eten, hij heeft toch geen voortanden meer. Ik schrok me een hoedje en zei sorry. Natuurlijk wist ik dit eigenlijk wel, maar waarschijnlijk omdat ik dat lieve snoetje niet zag, vergat ik het ook weer makkelijk.

 

Ik wist niet hoe snel ik naar de keuken moest om het appeltje in heel kleine stukjes te snijden, zodat hij het wel lekker op kon peuzelen. Maandag beginnen de scholen alweer en Ties  kan inmiddels zonder problemen zijn appel eten, want in deze grote vakantie zijn er een paar prachtige voortanden tevoorschijn gekomen!