4 september 2014
September column: flessenpost
Het maken van een column staat gelijk aan het schrijven van een briefje dat in de fles gestopt wordt en daarna in zee gegooid. Bert Keizer schreef daar ook ooit iets over. Meestal hoor je er nooit meer iets van maar heel soms vindt iemand de fles en leest het briefje aandachtig. Heel sporadisch wordt de schrijver van het briefje opgespoord.
Aankomende herfst ben ik uitgenodigd voor een rondetafelgesprek met meer makers van ervaringsverhalen. Ter voorbereiding van die dag zijn mij een paar vragen gesteld, waarmee ik mij tot nu toe eigenlijk nooit zo bewust bezig heb gehouden. Is mijn doel bereikt? Wat valt er te leren van ervaringsverhalen van patiënten? Welke gebruiksmogelijkheden zijn wellicht nog onbenut?
Twee flinke wandelingen met de hond had ik nodig om de antwoorden op deze vragen helder te krijgen. Schrijven en lezen is een wezenlijk onderdeel van mijn bestaan. Ik zou niet weten wat ik zonder die twee zou moeten. Het helpt mij te relativeren en het rommeltje in mijn hoofd te ordenen.
Op de vraag of ik bereikt heb wat ik wilde bereiken, moet ik het antwoord schuldig blijven. Als ik heel eerlijk ben, wilde ik niet specifiek iets bereiken. Het is wel altijd spannend om reacties te horen en mooi om te merken dat sommige columns mensen echt raken. Daar ben ik dan blij mee. Ik weet als geen ander hoe dit voelt.
Wat valt er te leren van ervaringsverhalen? Dat een mens veel meer is dan zijn handicap of chronische ziekte alleen. Lezen hoe andere mensen dit integreren in hun bestaan. Leren roeien met heel korte riemen en soms zelfs zonder. Of misschien wel juist ondanks alles gelukkig kunnen zijn.
Ook lezen hoe, sorry voor het woord, lotgenoten omgaan met hun verdriet, boosheid, pijn angst en rouw. Hoe doen anderen dat toch: omgaan met beperkte energie? En last but not least is er dan ook altijd, al is het soms cynisch, de humor. Kortom: het feest der herkenning en gelijkwaardigheid. Daar valt enorm veel kracht uit te putten.
Welke gebruiksmogelijkheden zijn misschien nog onbenut? Hier stijgt het schaamrood mij naar de kaken. Ik doe namelijk niets met Facebook, Twitter of webblogs. Kan ik dit wel maken in deze tijd en moet ik mijn best doen om meer mensen te bereiken en meer ook de discussie aan te gaan?
Hier ga ik nog wat langer over nadenken; ik houd namelijk zo van de veilige, langzame flessenpost!
door Riet Kleerebezem
(vrijwilligster bij Cliëntenbelang Amsterdam)